Z Wikipedii
Historia architektury – nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.
Najczęstszym ujęciem historii architektury związanej z europejskim kręgiem kulturowym aż do wieku XIX jest periodyzacja posługująca się podziałem na epoki stylistyczne. Według takiego podziału cała działalność budowlana danego okresu i terytorium może być scharakteryzowana i opisana przy pomocy skodyfikowanych cech stylistycznych.
Historykami architektury są zwykle osoby z wykształceniem z dziedziny architektury lub historii sztuki.
Neogotyk: Heinrich Ferstel, Kościół Wotywny w Wiedniu
Podstawowe epoki i style architektoniczne w europejskim kręgu kulturowym [edytuj]
Architektura prehistoryczna [edytuj]
Architektura starożytna [edytuj]
Architektura nowożytna [edytuj]
Architektura XIX w. [edytuj]
Architektura XX i XXI w. [edytuj]
Architektura innych rejonów świata [edytuj]